Indeling in hokjes en de gevolgen
Indeling in hokjes en de gevolgen
Indeling in hokjes en de gevolgen
Sinds een jaren worden op de basisscholen kinderen ingedeeld in een zonnetje, maantje of sterretje. Deze indeling wordt gemaakt op basis van de snelheid en het vermogen van kinderen om te leren rekenen en te lezen. Dit is handig want dan kan makkelijk een verdeling gemaakt worden in de klas van kinderen die geen hulp, een beetje hulp van nog veel hulp nodig hebben.
Heel goed en handig zou je denken.
Handig misschien wel maar goed zeker niet .
De kwalijke gevolgen van deze indeling kom ik bijna elke dag tegen in mijn praktijk.
Kinderen zien het als een beloning als zij naar de zon-groep mogen. Zij hebben dan iets om naar uit te kijken, iets om naar te streven.
En daar zit nu juist het probleem
Op deze wijze is er op een onbewuste manier een idee ontstaan dat het beter is als je in de zon-groep zit. Je bent dan beter. Dat betekent automatisch dat je dus minder bent als je in de sterretjes-groep zit. En deze kinderen kunnen zich met deze indeling gaan identificeren. Zij zijn niet langer meer Anne, Klaasje, Wilco, Peter, Sophie of Demi maar zonnetje, maan of sterretje. Kinderen kunnen zich een beter soort gaan voelen als ze in de zon-groep zitten en een minder goed soort als ze in de ster-groep zitten.
En het vervelende is dat niet alleen kinderen dit zo voelen. Ouders doen daar net zo hard in mee.
Zo erg kan dat toch niet zijn?
Ik ben intussen al vele jaren van school en kwam een paar jaar geleden geleden een oud-klasgenoot van mij tegen. Hij vertelde me dat hij heel veel jaren last heeft gehad van de indeling van de klas, die de leraar in de 4e klas van de lagere school had gemaakt. Elke leerling die goed kon leren en alle opdrachten goed had gemaakt, kreeg 2 stickers en kon aan het einde van de week daar een mooie kaart mee verdienen. Iemand die niet zo gemakkelijk en snel kon leren, kreeg dit natuurlijk niet. Ook al werkten deze kinderen mogelijk harder dan de kinderen die twee stickers hadden verdiend.
Door deze ervaring is zijn zelfvertrouwen sterk afgenomen. Het heeft hem vele jaren en ook therapie gekost om weer zelfvertrouwen terug te vinden. En zelfs nu nog, zoveel jaren later, kan hij het verhaal bijna niet vertellen met droge ogen. Hij blijft zich snel minder voelen dan anderen.
En deze indeling gaat verder. Want na de basisschool gaan we naar lager onderwijs of hoger onderwijs. Waarom deze indeling? Deze benaming.
Iedere ouder wil het beste voor zijn/haar kind dus kiezen ouders eerder voor hoger onderwijs. En op die manier worden we ( zowel kinderen als ouders) in een keurslijf geduwd die niet goed is voor onze kinderen en vervreemding tot gevolg heeft. En bovendien een enorme prestatiedruk op de schouders van kinderen legt die niet goed is voor hun ontwikkeling en faalangst/depressie/eenzaamheid tot gevolg heeft.
Wij zijn de maatschappij
Laten we als ouders de eerste stap zetten door niet langer te spreken in termen van hoger, lager maar praten over praktisch en theoretisch onderwijs. Niet meer praten in termen van sterretje, zonnetje of maantje. En daar zeker niet met andere ouders over praten op het schoolplein. Als wij ouders dit wel doen, krijgen kinderen automatisch het gevoel mee dat wij (ouders) deze indeling belangrijk vinden.
Ieder kind moet als apart individu benaderd worden met zijn of haar eigen mogelijkheden en talenten in plaats van hen in hokjes in te delen.
En wij ouders kunnen hierin een grote voorbeeldrol spelen.
Wil je nog meer leren over wat je kan doen om je kind uit de valkuil van faalangst/depressie te houden, doe dan mee met het Faalangst Mag Programma.
