Ik wil dat mijn kind zich gelukkig voelt

Wat doet een angstig kind met je als ouder. Welke gevoelens roept het bij je op als je kind weigert ergens naar toe te gaan of weigert iets te gaan doen? Dit terwijl jij, als ouder, de grote meerwaarde voor je kind ziet, als het deze stap wel zou zetten.

Wil je je kind dan gaan helpen? Probeer je het minder spannend te maken door mee te gaan, de tas na te brengen, de power point presentatie voor je kind te maken enz . 

Help je je kind hiermee?

Of roept het gedrag van je kind frustratiegevoelens bij je op en zeg je dat je er genoeg van hebt en dat je kind het nu maar gewoon moet gaan doen en wel nu! Vraag je aan je kind waarom het niet gewoon als zijn zus/broer kan doen. En laat je blijken dat je teleurgesteld bent in je kind.

Het is niet zo makkelijk om toe te geven dat je mogelijk in allebei de scenario's je jezelf wel eens herkent.
Je weet gewoon als ouder niet altijd wat je het beste kan doen. 

Eigenlijk wil iedere ouder wel dat zijn/haar kind zich steeds goed voelt, zich gelukkig voelt.

Zorgen we ervoor dat ons kind gelukkig voelt als we ons kind beschermen of als we eisend zijn? 

Als we ons kind beschermen tegen pijn en verdriet dan verwachten wij van ons kind dat het dit niet zelf kan. Als je kind daadwerkelijk in gevaar is dan is het uiteraard van groot belang om het te beschermen en dat is dan de belangrijkste rol als ouder. Als je kind echter niet in echt in gevaar is maar alleen maar ergens tegen op ziet, heeft je kind deze bescherming niet echt nodig. Bied je deze wel aan dat spreek je eigenlijk uit dat je verwacht dat je kind niet kan omgaan met tegenslagen, hindernissen etc en dit ook niet zal leren.. Je kind kan hierin gaan geloven en een slachtofferrol aannemen. Het maakt zich totaal afhankelijk van jou als ouder en zal zijn/haar angst niet overwinnen. 

Als we eisend zijn dus zeggen dat je kind maar even gewoon moet doen, zeg je eigenlijk tegen je kind dat je niet gelooft dat het mogelijk is dat je kind voelt wat het voelt. Dat je verwacht van je kind dat het zich niet zo zou mogen voelen en dat het tevens dus niet oké is als je kind zich wel onzeker voelt Heb je dit zelf wel eens ervaren? Dan zal je gemerkt hebben dat dit een hele nare ervaring is. Mogelijk leert je kind hiervan om zijn/haar gevoelens niet meer te uiten waardoor alles opgepropt wordt met mogelijk een grote uitbarstingen tot gevolg. 

Wat wij als ouder dus kunnen doen om je kind zich gelukkig te laten voelen is niet door het te beschermen en ook niet door het gevoel van angst niet serieus te nemen. Maar wat helpt dan wel?

Hoe kan je dan wel ondersteunend zijn?

Het is belangrijk dat je je probeert in te leven in het standpunt van je kind. Dit kan je doen door wat je kind vertelt eerst samen te vatten en dit dan vervolgens terug te geven. Hiermee laat je aan je kind horen dat je het verhaal hebt begrepen. Je kan er een vraag achteraan stellen. Let op: Niet direct met een oplossing komen. Vragen die je eventueel kan stellen zijn?  Wat wil je nu doen? Waardoor denk je dat het beter kan worden? Wat kan jou nu helpen?

Ook is het belangrijk, als je je gefrustreerd voelt over het gedrag van je kind, te zoeken naar verbinding met je kind. Wat is wat je enorm waardeert in je kind. Welke momenten maken je enorm blij. En ga dan met je kind een gesprek aan waarbij je het gevoel erkent dat we allemaal onze gebreken, tegenslagen en moeilijke momenten hebben. Je krijgt dan een heel ander gesprek met je kind, ook over onderwerpen waar jij als ouder heel anders over denkt. 

Een voorbeeld waarbij ik destijds een poging heb gedaan om in gesprek te komen met mijn dochter, zal ik hieronder beschrijven

Jaren geleden, mijn dochter zat toen nog op de basisschool, zat mijn dochter 's avonds te huilen op haar bed. Toen ik haar vroeg wat haar zo verdrietig maakte, vertelde ze me dat haar beste vriendinnen voortdurend ruzie maakten met elkaar.

In mijn hoofd gingen direct allerlei gedachten rond zoals:
"Wat een rotmeiden om mijn dochter zo'n verdriet te doen. Laat die vriendinnen lekker gaan". 
En ik kreeg de neiging om die meiden eens goed te gaan vertellen dat zij een beetje normaal moesten gaan doen zodat mijn dochter geen last meer van ze zou hebben".

Gelukkig zei ik dit allemaal niet.

Ik keek naar mijn dochter. Probeerde mij in te leven in haar verdriet. Hoe zou dit voor mij zijn als mijn beste vrienden voortdurend in mijn bijzijn zo'n ruzie zouden hebben. 

Ik voelde compassie voor mijn dochter. Vatte samen wat zij mij had verteld en gaf dit aan haar terug. Mijn dochter vertelde me dat zij niet wist wat te doen.
In plaats van haar een oplossing aan te dragen, stelde ik haar de volgende vraag, "je wilt er wat aan veranderen, begrijp ik dat goed?" 
Ze knikte bevestigend.
"Je wilt dus niet langer dat het zo blijft doorgaan?"
"Nee" zei ze "ik heb er eigenlijk genoeg". 
En vervolgens zei ze dat ze op zoek zou gaan naar nieuwe vriendinnen.
En ik antwoordde dat ze dit zeker zou kunnen gaan uitproberen en ik wenstte haar een goede nacht.

Achteraf was ik heel blij dat ik mijn eerste gedachten niet had geuit en in plaats daarvan echt had geluisterd naar haar. Ze voelde zich gehoord en begrepen en ik had haar vertrouwen gegeven om zelf tot een oplossing te komen.

Het gaat er niet om dat je kind zich altijd gelukkig voelt. Het gaat erom dat je als ouder je kind leert zijn haar problemen op te lossen. Je kind veerkracht ontwikkelt om met tegenslagen om te gaan. Daarmee geef je je kind tools in handen om zich regelmatig gelukkig te voelen.

Veel succes.